HELLO 2024

Het klinkt zo cliché, maar 2023 is echt voorbij gevlogen. We zijn nu ongeveer in de helft van ons Amerikaans avontuur (het plan was 3jaar USA). En toch hebben we het gevoel dat we nog maar aan de start staan van dit alles. We hebben het hier nog altijd naar onze zin en denken nog helemaal niet aan terugkeren. 

De meest ingrijpende veranderingen hebben we in feite achter de rug. De verhuis, de administratie, Nicolas' nieuwe job, de nieuwe school en taal voor de meisjes en het creëren van een warm nestje, een thuis. We hebben op korte tijd een en ander verwezenlijkt en dus zou het maar jammer zijn, mocht het nu al stoppen. Maar het blijft werken, investeren en moeite doen. We leren nog iedere dag bij. 

Mijn nieuw job als Substitute, bijvoorbeeld. Het is me wat!  Met jaren ervaring als leerkracht in België zou je denken, dat wordt een makkie. Maar ik kan je zeggen, het is toch aanpassen! In de afgelopen maanden deed ik vervangingen in elementary,  middle en high school. 

Ik startte in middle school, de school van Olivia. Hier zitten 11, 12 en 13 jarigen samen. Een gezellige bende vol hormonen, bakvissen, jeugdpuistjes, 'bro hier' en 'bro daar', ja die vibe... Enfin, de meeste klassen vielen goed mee en het lukte me aardig om hen te laten doen wat ze moesten doen. Maar één keer liep het volledig fout. De klas die ik die vrijdag voor me had, was de ergste uit mijn hele schoolcarrière. Onbeschofte, ongemanierde kinderen, in de klas hangen als een toerist zonder schrijfgerief noch Chromebook, te laat komen zonder excuus... Like this is insane! Ik kan het gewoon niet beschrijven hoe erover het was. Het werd zo erg dat ik, normaalgezien de rust zelve, plots mijn geduld verloor en uitvloog tegen een leerling. Maar dan, dear folks, 'this is America' en wee o wee, wanneer een leerkracht iets te kwaad wordt... No no no, mijn reactie werd duidelijk niet aanvaard.  Een leerling sprong recht, liep uit de klas en ging SECURITY halen. Je leest het goed, SECURITY (FYI dat er security mensen zijn is normaal voor Amerikaanse scholen). Ik bevond mij precies in een juvenile centre. En toen? Ja toen, nam 'Madame de Bodyguard' het over. Of ze probeerde toch, want die kinderen bleven zich gewoon verder marginaal gedragen. Ik trok me terug achter mijn bureau en liet met veel plezier de klas aan haar over. Nee, die klas ziet mij nooit meer terug! Dit is niet de job waarvoor ik uit mijn bed kom. Het was een ware shock en het kostte me een volledig weekend om ervan te bekomen.

Gelukkig, bleef het bij die ene slechte ervaring. Ik gaf niet op en de weken erna koos ik voor elementary school. Uit veiligheid, je snapt me wel...

Heel tof die kids in 4th and 5th grade, echte schatjes. Ze zijn druk, vragen veel aandacht, maar ze zijn lief en zo behulpzaam. Het fijne is dat je een volledige dag met hen doorbrengt en tegen het einde begin je elkaar al wat te kennen. Het stressvolle daarentegen is dat je echt les moet geven aan die gastjes. Je kan ze geen volledige dag in de studie zetten natuurlijk. 

Ik vertrek meestal vroeger naar de school om mijn lesson plans te bekijken. Want wanneer je aankomt krijg je wel voorgemaakte slides en wat geschreven uitleg, maar dan is het aan jou. Math, reading, writing, social studies... Doe maar! Vaak weet ik niet eens welk materiaal ze hebben, ik weet niet wat hun voorkennis is enz... Het is echt zoeken, rustig blijven, de klas onder controle houden en wanneer je het even niet meer weet, dan vraag je het gewoon aan de kids, die doen niet liever dan helpen.

Dan rest nog de high school. Op de website met jobs, stond een vervanging voor wiskunde in een high school hier 10 min van (Winston Churchill HS, voor wie curieus is). Dit is het, dacht ik en dus ging ik ervoor! 

Om een idee te geven van het gelijkvloers 

Die high school is echt enormous. Een waar doolhof met weinig ramen en brede gangen vol met kluisjes links en rechts. Sportvelden, turnzalen, en een auditorium waar onze Belgische scholen alleen maar van kunnen dromen. Elke dag krijgen de leerlingen dezelfde vakken in dezelfde volgorde. Dus ook voor de leerkrachten ziet hun uurrooster er elke dag hetzelfde uit. Ze geven 5 lessen per dag, maar zijn hier allemaal van het eerste tot het laatste uur :-) Het eerste lesuur start gezellig vroeg, om 7u45. Maar zo hebben ze ook al om 14u30 gedaan. Want na school heb je ontelbaar veel afterclub programs zoals sports, performing arts, literature, speech and debate, business, leadership... Er hangt een gemoedelijke sfeer. En wat ook zo leuk is, is de popmuziek die door de gangen weergalmt telkens wanneer leerlingen van lokaal veranderen. Echt de max!

Elk departement heeft zijn eigen leraarskamer. Ik kwam zo terecht in the Math office, een leraarskamer vol met wiskunde leerkrachten. Kan je je voorstellen? Toen ik liet vallen dat ik in feite ook wiskunde leerkracht ben, was het precies feest. Ze vroegen om mijn gegevens en voila Lisa en haar emailadres plakken sindsdien mooi op het prikbord. Handig want vanaf nu contacteren ze mij rechtstreeks wanneer ze iemand nodig hebben ipv de job open te stellen op het sub platform. Gezien ze weten dat ik kan lesgeven ipv studie, is dat voor hen en de leerlingen natuurlijk een voordeel. 

De week voor de Kerstvakantie gaf ik mijn eerste wiskunde les. Het ging over complexe getallen. Amai, zalig! Een groep van 33 Amerikaanse studenten zaten braafjes naar me te luisteren, stelden vragen en bedankten me op het einde van de les. Ik liep er rond alsof ik in mijn klas stond in het Atheneum, wel met een beetje meer stress in het begin natuurlijk. Dat moment van lesgeven gaf me kippenvel en een droge mond ook. Hahahaha, niet meer gewoon hé. Ja, ik voelde het terug. Lesgeven is mijn passie en wat een plezier om het vertrouwen te krijgen van die leerkrachten. Zie hier een mailtje die ik kreeg na die eerste lesdag. Dit gaf me courage!

Thank you SO much for the work you did with my classes. The students were prepared to move on when I returned. It was amazing! Thank you.

 

Zo zie je maar. De start liep niet van een leien dakje, maar volhouden is de boodschap. Ik had enorm veel twijfels om deze job te aanvaarden. Zal ik dat wel kunnen? Wat met mijn Engels? Ik weet hier helemaal niets, enz... En nu, een goeie drie maand verder, ben ik blij dat ik niet heb opgegeven.

 The best adventures often begin with a single step outside of the comfort zone. 

It may be scary at some points, but at the end you learn and grow as a human. 

So 2024, here we are, very excited and ready to make some new adventures!

My best wishes to all of you!

Liefs,

Lottie