THE COUNTDOWN

Oké, met nog een veertiental dagen voor de boeg, kunnen we nu wel beginnen aftellen. Het begint toch wat te kriebelen en ik heb nu al de neiging om de valiezen van onder het stof te halen. Ja, het houdt me wel op de een of andere manier bezig, die terugkeer. Er staat al heel wat gepland en er is een verlangen waar je niet omheen kan. Ik probeer me er niet te hard op te focussen. Maar helemaal negeren is onmogelijk en waarom zou ik?

Ik ben nog nooit zo lang weggeweest van 'thuis'. Hoe zal dat zijn om terug even in België te wonen? Ik heb precies het gevoel dat dat super snel zal wennen. Het doet me een beetje denken aan de terugkeer na de zomervakantie toen ik les gaf. Eind juni verlaat je de klas en starten de twee maanden verlof. Dat leek telkens eindeloos lang. En dan sta je daar plots terug begin september. Collega's weten wat ik bedoel. Je denkt: Oh nee, dat wordt terug aanpassen!  Maar na lesuur één, zit je weer in je dagelijkse routine, alsof je nooit bent weggeweest. Dat is gewoon zo. Twee maanden aan de Belgische kust zijn er natuurlijk geen tien op een ander continent. En net dat maakt het zo spannend. 

Ik kijk natuurlijk heel erg uit naar bepaalde zaken, zoals het weerzien van heel veel mensen. Maar zeker ook naar de alledaagse dingen! Bijvoorbeeld om terug overal en met iedereen Vlaams te praten. Of om de frisse zeelucht te voelen op mijn huid, het zout in mijn haar na een dagje strand. Zal dat broodje Americain nu dubbel zo goed smaken? Het water komt al in mijn mond als ik denk aan de geur van een warme bakker of een wafelkraam! Op mijn blote voeten naar huis fietsen van het strand om 19u 's avonds. Nostalgie! Binnenspringen in mijn zus haar winkel of wat charcuterie en lekkers halen voor op die krokante pistolet. Een zeetong met friet bestellen of nee, vers gepelde gernoazen! Oh yeah! Ben ik aan het "over-romantiseren"? Dat kan... maar dit is hoe ik de zomers aan de Belgische kust beleef.

Het oneindig zoeken naar een parkeerplaatsje of de files op de kleine baantjes... hahaha, nee daar denk ik niet aan. De extra trui 's avonds, de paraplu in de koffer en dat de winkels sluiten tegen 18u30/19u zullen we niet mogen vergeten.

Er zijn ook gedachten, waar mijn hart sneller van gaat slaan natuurlijk. "The emo-stuff". Het weerzien van mijn ouders is wel zeker eentje waar ik naar uit kijk! Die eerste knuffel, omhelzing, ja, die gedachte geeft me kippenvel. Het dinertje met mijn 'best friend' lijkt zo onwerkelijk lang geleden! De date met mijn kletsvriendinnen zal er eentje zijn zonder stiltes... De beachday en bbq's met onze allerbeste vrienden, verjaardagsfeestjes enz staan overal ergens in onze overvolle agenda geplakt.

Het wordt druk, druk, druk... en dus zal het voorbij vliegen. I know...  

Zou ik een vers wit brood kunnen meenemen in mijn valies? Of een klein zakje zand? We zullen ten volle genieten en elk vleugje plezier, vriendschap, genot en liefde neem ik mee in mijn hart terug naar Rockville. We zijn er ons zeer bewust van dat er opnieuw een afscheid zal komen, maar dat zal er eentje zijn met opgeladen batterijen... Enfin, niet te veel overdenken, niet te veel verwachten. We will just take every moment!

Mijn marraine zei ooit: 'Verlangen is het mooiste wat er is...' Het is inderdaad een mooi gegeven, maar het beleven vind ik nog een level hoger!

See you soon!

Liefs,

Lottie