LOTJE USA

Oké, met nog een veertiental dagen voor de boeg, kunnen we nu wel beginnen aftellen. Het begint toch wat te kriebelen en ik heb nu al de neiging om de valiezen van onder het stof te halen. Ja, het houdt me wel op de een of andere manier bezig, die terugkeer.  Er staat al heel wat gepland en er is een verlangen waar je niet omheen kan. Ik probeer me er niet te hard op te focussen.  Maar helemaal negeren is onmogelijk en waarom zou ik? Ik ben nog nooit zo lang weggeweest van 'thuis'. Hoe zal dat zijn om terug even in België te wonen? Ik heb precies het gevoel dat dat super snel zal wennen. Het doet me een beetje denken aan de terugkeer na de zomervakantie toen ik les gaf. Eind juni verlaat je de klas en starten de twee maanden verlof. Dat leek telkens eindeloos lang. En dan sta je daar plots terug begin september. Collega's weten wat ik bedoel. Je denkt:  Oh nee, dat wordt terug aanpassen!   Maar na lesuur één, zit je weer in je dagelijkse routine, alsof je nooit ...

  Time flies when you're having fun , they say.  Nog twee weken gaan de meisjes naar de klas en dan zit het schooljaar er alweer op. Hoe zot is het om te beseffen dat wij hier al 9 maanden wonen.   Tijd voor een evaluatie? Ach, dan weet ik gewoon niet waar te beginnen. En eerlijk, ik kijk liever vooruit dan achteruit. Maar toch, soms moet een mens eens stilstaan, reflecteren.... Onze afgelopen maanden zou ik dan het best kunnen omschrijven als een tornado. Een hevige tornado,  die je helemaal meesleurt in zijn buik en terug laat neerploffen op de grond. Zo eens goed reshuffelen. Ctrl-Alt-Delete. Nee echt... ons leven stond toch wel even op z'n kop voor enkele maanden. We werden getest, op de proef gesteld, uitgedaagd op alle vlakken die je je maar kan inbeelden. Het was echt soms leven op automatische piloot. Gewoon doordoen, zeiden we vaak, take the risk ... Ik kan nu wel zeggen ‘we did it’! Deze blog wordt helemaal geen klaagzang over de stressy verhuis noch e...