A PROUD PANTHER

Om 3.25pm eindigt de schooldag voor Olivia en Leonie.  In tegenstelling tot de basisschool in Stene, waar ik altijd wat vroeger dan het belsignaal ging om nog wat te kletsen met de ouders, zit ik hen nu op te wachten in mijn auto aan de drop-off zone. De meeste kids worden afgehaald door die typische gele schoolbus, ‘the bus riders’ of ze gaan te voet, ‘the walkers’. Die van ons worden nogal graag opgehaald door hun mama en behoren dus tot ‘the car riders’. Er zit een heel systeem achter, precies een drive-in, maar dan met kinderen ipv eten. Ik kom aan, toon mijn kaart met vast nummer 53, daarna gaat op het bord in de klas van de meisjes een lichtje branden bij het nummer 53 en zo weten ze dat hun mama hen buiten staat op te wachten. Twee minuten later komen ze naar buiten, springen ze in mijn auto en na 3 minuutjes zijn we thuis. Super vlotjes loopt dat.

Een kort dagje zou je denken, om 15u25 al gedaan en pas om 9u starten. Maar dan moet je weten dat die gastjes geen speeltijd hebben tijdens de ochtend en middag. Het is doorwerken tot aan 'reces', de lunchpauze. Onze meisjes nemen hun eigen lunch mee, wraps (gezien het gewone brood niet te eten valt) en wat fruit en een koek. Soms komen ze thuis met verhalen van kinderen die pizza eten met chocolademelk en als dessert een zakje chips of snoep, geen gezonde toestanden daar precies... Of het allemaal waar is, geen idee. Onze kinderen hebben nogal veel fantasie, maar ik vermoed dat er wel iets van waarheid zal inzitten.. 

Met veel plezier gaan de mini’s naar school. Ze vinden iedereen super lief en vriendelijk en ze houden van de positieve sfeer. Ik merk ook dat kinderen enorm gemotiveerd worden op verschillende manieren. Het begint al van 's morgens vroeg bij de start van de dag. Dan beginnen ze met een morning chant. Listen to this (beetje overacting kan geen kwaad zeker?):

I believe in myself, because

 I am unique

I am clever

and I can 

and I will

achieve,

because my teachers believe in me!

Dat is toch fantastisch, je hebt onmiddellijk goesting om erin te vliegen. En terwijl ze dan toch bezig zijn, volgt the Pledge of Allegiance to the Flag.  Offcourse...het zou Amerika niet zijn mocht dit ontbreken.

Goeie spirit daar hé! 

'Good try' of 'good effort' wordt genoteerd wanneer een taak of toets minder goed lukt. Ook goed gedrag wordt sterk aangemoedigd. Zo heb je de 'Proud Panther' stickers. Deze kan je alleen maar krijgen wanneer een andere leerling vindt dat jij dat verdient of wanneer je iets uitzonderlijk goed hebt gedaan. Ik vind dat super en het werkt echt! De meisjes zijn mega fier telkens ze met een sticker op hun trui naar huis komen (ik ook, ondanks het gepeuter achteraf om de sticker van de trui terug los te krijgen). Leonie heeft er zeker al 15 verzameld omdat ze netjes de klas helpt opruimen op het einde van de dag. Ik zou dat thuis beter ook invoeren die stickers, want wanneer hier moet worden opgeruimd, verdwijnt de mini steevast naar het toilet voor 20 minuten. Een kleine erfenis van de papa, vermoed ik.

Olivia zit nu in 5th grade en dat is toch ook iets speciaals. 5th grade is het laatste jaar van de elementary school. Hierna volgt de middle school met 6th, 7th en 8th grade.  In juni mogen we dus, met een doos Kleenex in de hand, naar het afscheidsfeest van ons Olijf. Om dit financieel te steunen wordt af en toe een bake sale georganiseerd door de PTA (Parent-Teacher Association). Wafels, appeltaart, cupcakes, noem maar op... ik ben een echte bakspecialist aan het worden en the Americans love it. SOS Piet zou beter een 'American Bake Tour' opstarten. Hij zou nogal werk hebben. Step 1: less sugar, Step 2: less chocolate, Step 3: less toppings....

5th graders zijn de oudste leerlingen van school en dus wordt er ook wat meer van hen verwacht. Zo moeten ze bijvoorbeeld verplicht een vrijwilligerstaak op zich nemen.  Sommigen zijn buddy's voor leerlingen uit de lagere jaren, je kan je ook kandidaat stellen voor de studentcouncil, voor ballenraper na reces, of om announcements te maken via de intercom. Anderen zijn dan weer lid van het recycle team. Iedereen draagt bij. Olivia gaat elke dinsdag voor het belsignaal het medialokaal opruimen, dat is haar task. Dat volunteer gedoe is iets wat wel leeft in de US. Ook als ouder kan je volunteren, echter daarbij komt weer heel wat kijken. Vooreerst moet je een Online recognizing Child Abuze and Neglect Training volgen. Daarna is er een Background check en bovendien moet je volledig gevaccineerd zijn. Kwestie van alles simpel te houden... Ik krijg echt rillingen van al dat omslachtig administratief gedoe. Ik heb niets anders gedaan dan accounts aanmaken en online forms invullen de eerste maanden, gewoonweg gruwel! Dus nee, eventjes geen volunteer dit jaar, dat laat ik voor nu over aan de andere parents.

En de vakanties? Die zien er toch ook anders uit dan bij ons in België. Herfstvakantie, krokusvakantie en vrije woensdagmiddag bestaan hier niet. De kerstvakantie (= winterbreak), en paasvakantie (=springbreak), duurt maar 10 dagen. In België kunnen we niet klagen vergeleken met dit, toch? Hier en daar zijn er wel eens vrije dagen, zoals met Thanksgiving en de zomervakantie start twee weken vroeger . Nu ja, het komt wel eens voor dat ze beslissen om de school te sluiten omwille van een of andere veiligheidsreden. Enkele weken geleden stortte een sportvliegtuigje neer op een hoogspanningsmast en dus besliste de volledige county om de scholen de volgende dag niet te openen. Klein detail, dat accidentje was op zeker 15 km van de school, snap jij de logica? Wanneer het bijvoorbeeld 's nachts heeft gevroren en de volgende ochtend regent, slaat iedereen in paniek en mogen kinderen twee uur later naar school, wegens de gladheid op de weg. Can you imagine? In België zou je de scholen om de haverklap mogen sluiten! En naar het schijnt is er helemaal geen school wanneer het zou sneeuwen, de zogenaamde snowdays. Dan blijven kinderen gewoon thuis. Jammer genoeg nog niet meegemaakt tot nu toe, ik ben eens benieuwd.

Over het algemeen zijn we zeer tevreden met de school en de girls voelen zich gelukkig, wat echt belangrijk is. Soms kan ik wel eens het gevoel hebben dat er minder nadruk ligt op presteren en memoriseren dan in België en daar zou ik wel eens van wakker kunnen liggen. Zullen ze wel nog meekunnen als we ooit terugkeren? Leonie leert nu lezen in het Engels, hoe zal dat met haar Nederlands gaan? En oei, Olivia kan nog geen Frans zoals haar klasgenootjes in Stene. Maar waarom leg ik mezelf die druk op? We geven hen een andere rijkdom mee, ze spreken Engels, leren omgaan met verschillende culturen en ze zijn enorm adaptief en zelfstandig. Dat is ook een educatie, een unieke leerschool, die hen later zeker ten goede zal komen. En bovendien, wie weet waar ze hierna zullen schoollopen, niemand zegt dat dat terug België zal worden hé.

Liefs,

Lottie