Miss you too!

Het gemis valt eigenlijk nog mee. Eerlijk, ik had het erger verwacht. De dagen vliegen voorbij, we hebben onze draai gevonden, we amuseren ons. Ja, we hebben ons gesetteld. Maar je mag natuurlijk niet te veel stilstaan bij wat je achterlaat. De familie, de vrienden, de collega's, ons huis, de zee...  Dus probeer ik het stiekem toch een beetje te negeren. Want een krop in de keel komt er sneller dan je denkt. 

De eerste keer dat ik zo'n momentje had, was helemaal in het begin, toen ik even door de filmrol ging op mijn telefoon. Ja lap, ik had het vlaggen. De ogen werden wat waterig en daar was die krop. Ik stopte mijn telefoon snel weg en vertelde het aan Nicolas, die net hetzelfde had ervaren enkele dagen ervoor. En zo zijn er nog kleine dingen waar je af en toe nostalgisch aan terug denkt. De Sinterklaasfeestjes thuis, de etentjes met vriendinnen, aperitieven met familie... Ik ga niet te veel in detail of mijn ogen vullen zich opnieuw met water. Het is geen gevoel van verdriet of heimwee in de negatieve zin. Het is meer een verlangen naar weerzien, een soort gemis met de glimlach op.

En de meisjes? De meisjes doen het echt wel goed! Zoals elke ouder, ben ik ook pas gelukkig als onze twee mini's zich goed voelen. Je kan niet voorspellen hoe ze zullen reageren op zo'n grote verandering. Het was een groot vraagteken. We zijn zo dankbaar dat ze zich zo snel hebben aangepast en vlotjes naar school gaan en vriendinnen maken. Ze missen zeker hun vriendjes in België. Maar ook hier dacht ik dat het veel moeilijker ging lopen. Klein dankwoordje vermelden hier voor Snapchat. Er was wel één spannend momentje dat ik me nog goed herinner. Onze jongste, Leonie, begon plots erg te huilen. Ze wilde terug naar België zei ze, ging naar haar kamer en de deur vloog dicht. Ik dacht dat de miserie ging beginnen. De opluchting kwam er toen ze zei dat ze de Belgische frieten miste en dat die Amerikaanse op niets trekken. Echt waar, die kleine sloeber! 

Ik bel mijn familie en vrienden veel meer dan ooit in België. Dankjewel WhatsApp!  Soms vraag ik me af wat ik op een dag allemaal doe en vaak is dat de menage en een beetje bellen. Het is altijd uitkijken naar die telefoongesprekken. Dan plan je een belletje van 10 minuten en voor je het weet praat je weer een uur vol en ben je weer helemaal mee met wat er gebeurt aan de andere kant van de oceaan. Het doet deugd om te weten dat mensen je niet vergeten ook al ben je duizenden kilometers van elkaar verwijderd. Die kleine belletjes en berichtjes doen me zeker iets.

Het is zo dubbel. Je mist iets, en toch wil je niet direct terug, maar nog even blijven en uitkijken naar wat er nog komt. Dat is waar we vol overtuiging voor kiezen. Dat is het avontuur. 

En oh ja, ik doe hier meer dan alleen maar hele dagen te lopen bellen hé.

Liefs,

Lottie