LOTJE USA

De bevolking in Rockville is enorm divers. Wanneer je opgroeit in Oostende ben je dat niet zo gewoon, het is anders. Ik had gedacht dat  ik ging opvallen als nieuweling, maar niets is minder waar. De eerste dagen dacht ik werkelijk dat iedereen me ging bekijken en zich ging afvragen: ‘Van waar komt die?’, ‘Wat voor taal spreekt die met haar kinderen?’. Dat was dus helemaal niet zo. Je hoort hier enorm veel talen, ziet hier mensen van alle continenten en je hebt zeker niet het gevoel dat je de enige inwijkeling bent. In Oostende zeggen ze soms, ‘je bent een aangespoelden’, wel hier leven massa’s ‘aangespoelden’. Onze straat alleen al vertegenwoordigt een mix van landen. De familie op het einde van de straat komt van Shri Lanka, onze overbuur is oorspronkelijk German en leefde jaren in Slovakije, de dochter van een andere buur woont in Pakistan. Wanneer ik vertel dat wij uit België komen en dat het onze eerste grote verhuis is, dan lijkt dat helemaal niet zo bijzonder. Maar als ik ...

Het gemis valt eigenlijk nog mee. Eerlijk, ik had het erger verwacht. De dagen vliegen voorbij, we hebben onze draai gevonden, we amuseren ons. Ja, we hebben ons gesetteld. Maar je mag natuurlijk niet te veel stilstaan bij wat je achterlaat. De familie, de vrienden, de collega's, ons huis, de zee...  Dus probeer ik het stiekem toch een beetje te negeren.  Want een krop in de keel komt er sneller dan je denkt.  De eerste keer dat ik zo'n momentje had, was helemaal in het begin, toen ik even door de filmrol ging op mijn telefoon. Ja lap, ik had het vlaggen. De ogen werden wat waterig en daar was die krop. Ik stopte mijn telefoon snel weg en vertelde het aan Nicolas, die net hetzelfde had ervaren enkele dagen ervoor.  En zo zijn er nog kleine dingen waar je af en toe nostalgisch aan terug denkt. De Sinterklaasfeestjes thuis, de etentjes met vriendinnen, aperitieven met familie... Ik ga niet te veel in detail of mijn ogen vullen zich opnieuw met water.  Het is geen ...

Hallo koortsblaas nummer 6. Deze keer ben je alleen, de vorige edities kwam je per twee. Zou er dan toch een klein stressje geweest zijn de laatste paar maanden? Natuurlijk! We hebben getjoold en afgezien en dat mag ook eens gedeeld worden. Je mag je nog zo goed mogelijk voorbereiden, je weet totaal niet wat er je te wachten staat. Na maanden van organiseren, plannen en mailen, vertrek je met het idee dat het ergste achter de rug is. De omslachtige visa aanvraag, de verhuring van ons huis, inpakken en opkuisen, uitschrijven bij de gemeente, de verkoop van de auto, diploma's en andere akten opvragen en laten vertalen… Onze to-do list was zo goed als leeg eind augustus. ’We zijn er’, dachten we. Maar dan komt part 2! Alles wat je hebt afgesloten in België, moet je hier terug opstarten. Onze lijst werd terug opgesteld: i nschrijving in de Belgische ambassade , belastingbrief 2022 invullen, Social Security Number regelen, inschrijving op school finaliseren, verzekeringen in orde brenge...

Toen we vertrokken uit België woonden we net 10 jaar in ons huis. Dat betekent dus ook 10 jaar dezelfde bakker, slager, kapper, supermarkt enz. Hier vind je geen Kruidvat, Hema, Albert Hein of keurslager, maar wel Giant, Food Lion, Whole Foods, Macy’s, Target enz. Keuze in overvloed, maar in welke winkel vind ik mijn goesting? Ons huis ligt in een rustige buurt en op slechts 5 minuten rijden van de grote winkels op Rockville Pike. Dat is precies de Torhoutsesteenweg in Oostende, gelukkig zonder die ellendige files. Het ene winkelcentrum ligt er tegen het andere, voorzien van mega parkings. Die grote kunstmatige centra zijn zo typisch voor hier. Winkelstraten zoals in Brugge, Oostende, Gent, dat kennen ze hier niet. We hebben vaak de gewoonte om op zoek te gaan naar een centraal marktplein met een gezellig terrasje. Hier ben ik nog aan het zoeken…  Dus ja, ik mis de persoonlijke aanpak van de kleine zelfstandige en het slenteren door de Kapellestraat. En ken je d...

Het is toch absurd dat je als Belg je rijbewijs opnieuw moet afleggen in de States en als Fransman of Duitser niet. Waar is de logica, Europa? Nicolas en ik hadden 60 dagen de tijd om ons rijbewijs te behalen. Ik dacht ok, even een ritje rond de blok, maar nee! Het was weer zo’n typisch voorbeeld van hoe vervelend lang de procedures hier verlopen. De eerste fase was een online “3-Hour Drug and Alcohol Education Program”, gevolgd door een test. Account aanmaken , inloggen en gaan! Elke drug werd er beschreven en elke vorm van overtreding heb ik gelezen. De filmpjes met ongevallen heb ik wel doorgespoeld, te aangrijpend. Je mag me nu alles vragen over Driving Under Influence (DUI) and Driving While Impaired (DWI). De test mochten we afleggen in een REHAB centre. Kan je je voorstellen wat voor types en toestanden we daar hebben gezien en gehoord? “You have a DUI? Did you use anything? Did you smoke?” De dame van de REHAB gaf ons elk een map met 20 meerkeuzevragen en ze liet ons alleen ach...

A playdate, dat klinkt precies een beetje ondeugend, toch? Hiermee wordt natuurlijk een speelnamiddag bij vriendjes van de klas bedoeld. Olivia en Leonie doen niets liever. Vorige zondag mocht Leonie naar haar eerste playdate bij een vriendinnetje van de klas en de mama nodigde mij ook uit, ze wilde me ontmoeten. Spannend, zo leren we weer nieuwe mensen kennen. Ik had totaal geen idee van wat ik mocht verwachten. Wat voor mensen zijn het? Blijf ik daar 10 minuten of is het de bedoeling dat ik er de hele middag blijf? In zo’n situaties probeer ik altijd rustig te blijven door gewoon geen verwachtingen te stellen en to take it as it comes. We werden zeer vriendelijk ontvangen door de ouders. Leonie vond meteen de weg naar de speelkamer en ik werd uitgenodigd voor een kopje thee en bananenbrood. Ze eten hier evenveel bananenbrood als wij pannenkoeken eten. Alleen lust ik veel liever pannenkoeken… de Belgische dan, niet die dikke smaakloze Amerikaanse. En wat een toeval, de mama was ook ee...

Het is nog altijd een zot gevoel om hier in Amerika te wonen. Amerika is België niet en de verschillen zijn er zeker! Bijvoorbeeld hun smaak. Ofwel ligt het aan mij, maar die Amerikaanse stijl ligt wel mijlenver van de mijne. OVERDRESSED Toen ik de meisjes de eerste keer van school ging halen viel het me meteen op. Die mama’s gaan precies allemaal fitnessen nadat ze hun kind hebben afgezet. Echt waar, leggings, sneakers, pet op... Ik voelde me helemaal overdressed met mijn sjakosse en oorbellen.   En bij de kinderen is dat net hetzelfde. Oei, is het sportdag misschien? Daar stonden onze meisjes met hun bloesje, zomerrokje en sandaaltjes. Geen enkel kind draagt hier sandalen?! Zelfs niet in 30°C! Allemaal sportschoenen, short en t-shirt.  En ja, ik voel me vaak een alien als ik naar de supermarkt ga. Maar dan zijn die Amerikanen weer zo spontaan en lief. Zo kwam er een vrouw naar me toe op de parking van een winkel: ‘Oh I love your jacket and your boots!’ of ‘Where did you ge...

Verhuizen naar Amerika met het hele gezin is niet zo simpel. De to-do lijst is in het begin eindeloos lang en we zaten met heel veel vragen en onzekerheden .  Het was soms echt moeilijk om bepaalde beslissingen te nemen. Waar gaan we wonen, welke school kiezen we, wat met ons huis in België, hoe regel ik een visum… Zelfs nu nog, na drie maanden hier te zijn, komen er wekelijks nieuwe hindernissen op ons pad.  In deze blog wil ik onze ervaringen delen en is het de bedoeling om enkele tips & tricks mee te geven. Wie weet help ik er iemand mee die ooit plannen heeft om naar de States te verhuizen . Never say never…

   Waar zal ik beginnen? Na 3 maanden hier in Amerika, kan ik wel een boek vol schrijven met unieke verhalen, momenten van trots, vrijheid en verwondering voor dit mooie land maar ook met frustraties, onzekerheden en vermoeidheid. Soms zegt men, het lijkt wel een rollercoaster van gevoelens, wel dat is het ECHT. Misschien begin ik het best met mij even voor te stellen. Ik ben Liselotte uit Oostende, twaalf jaar gelukkig getrouwd met Nicolas en samen hebben we twee energieke dochters Olivia, 10 en Leonie, 6. Het zal ongeveer 18 jaar zijn dat ik voor de klas sta in het Atheneum in Oostende als leerkracht wiskunde in het vijfde en zesde middelbaar. Ik hou echt van mijn job, iets moeilijks uitleggen op een eenvoudige manier is elke keer een uitdaging, maar de respons die ik terug krijg van de leerlingen is gewoon geweldig. Sinds 1 september van dit jaar sta ik niet meer voor de klas, maar ben ik fulltime huismama of hoe noem je dat? Huismoeder, huisvrouw… klinkt echt zo oude...